Tychym veresnem zamriyane uzlissya
I nad prosikamy chmary, yak mosty,
I hortaye viter knyhu – zovte lystya,
U kotriy heroyi znovu – ya i ty.
Znovu veresen, yak v toy dalekyi vechir,
I proshyta pavutynnyam synya dal,
Znovu, yak kolys', u klekoti lelechim
Prolita rozluky vikova pechal.

Pryspiv:
"Ty lyubysh chy ni?"
Brynyt' u vyshyni...
Ty lyubysh chy ni?
Chto skaze meni?...

I davno my vze z toboyu rozproshchalys',
Ale dyvno – ni adresy, ni lystiv.
Lysh na zhadku nache, nam lyubov zostalas'
I shchooseni zurby lelechyi spiv.
Cya lyubov kriz' morok zevriye u serci,
Ne palaye, ne blahaye, ne krychyt',
Ale proyde lito i skinchyt'sya serpen, –
Yak leleka krayem neba, proletyt'...

Pryspiv