Krylati koni, stepovi zar-ptyci,
Nesut' mene u mandry za selo –
V dolyns'kyi step, zyttya moho skarbnycyu,
De b’ye natchnennya vichne dzerelo,
De tabunam rozlohych trav hryvastych
Zymova fleyta spaty ne daye.
Letyt' natchnennya po shlyachach zirchastych,
Bizyt' loshatko zoryane moye.

Pryspiv:
Tvorim dobro u cim tryvoznim sviti,
Tvorim natchnenno kozen den i chas,
I nashi koni budut' tak letity –
Nichto y nikoly ne zupynyt' nas.

Chay nashe slovo shchyre, norovyste
Rozp’yatym dusham dodaye snahy.
Chay ozoryt' te slovo promenyste
Pozuchlyi cvit i molodi snihy.
Nechay svyataya pravda prorostaye
Po tych stepach, de hnet'sya kovyla.
Chay koni shchastya znovu zavitayut'
Pid novyi rik do nashoho sela.

Pryspiv