Zahovory spershu ty,
meni brakuye vidvahy ty znayesh napevno.
Ne ydy.
Ne dochekatys' tvoyeyi uvahy i pravylnyi krok nerealno i vazko znayty.
Ta povir, tak zdayet'sya, shcho bilshe ya zmozu viddaty komus', niz u komus' znayty.
Choch tremtinnya takoho nema –
ya tak chochu v tobi vidtvoryt',
shcho dozvolysh kolys' ty, mozlyvo, sama.

Pryspiv:
Hovory krashche ty!

Virtualni podiyi des' poneslys'.
Robym vyhlyad, yak yich ne bulo, navit' kolys'.
Pam’yatayesh, yak ya pidstupno z’yavyvs'?
Znayesh, obraz dlya tebe miy zrazu zminyvs'?
Ta nechay... Ya blahayu, koly idesh het' – ty choch raz ozyrnys'!
Shchob pobachyt' toho, chto toboyu davno vze napevno tverezo napyvs'!

Hovory krashche ty,
bo v ochach tvoyich prostir zdiymaye mene dohory,
a zhory ya tak dovho spuskayus', tak shcho ty hovory.

Ya rozmovy tvoyeyi lyakayus' i vnochi kriz' son prokydayus'.
Nu koly vze, koly ya ne budu vahatys', shchos' v sobi proyavyt'?
Moze myt' na miscya vse rozstavyt'
i v tobi yakyis' klaptyk rozplavyt' cya myt'!?
Ya dlya neyi zavzdy laden zyt'!

Ale poky shcho vse tak daleko...
Meni vazko z toboyu, ale razom z tym lehko.
Peresvidchytys' zruchno. Podyvyvshys' tudy, kudy dyvyshsya ridko,
tak vrazayuche vluchno, de pobachysh zobrazennya svoyeyi dushi.

Yak pobachysh – vahatys' ne varto – idy.
Yak pobachysh, to vidchuyesh teplo.
Hovory teper ty...