B’ye krylmy ptach hluchoyi pivnochi nad muramy,
B’ye krylmy ptach ta y lovyt' dz'obom hraty.
Ne zur mene, tovaryshu pochmuryi miy,
Nam tak pryrecheno z toboyu pomyraty.
Na velelyudnim torzyshchi miz nycych i kryklyvych,
Za trydcyat' sribnych prodani vid kayiniv i yud,
My ordeny yim krov’yu pokropyly,
I, vze ne viryachy u Bozyi Strashnyi Sud,
Za mudrist', za lyubov, za skryvdzenych i vbohych
My pidem na Holhotu – ty i ya –
Pid kryk "Rozpny!" nikchemnoho y brudnoho
Ordenonosnoho cham’ya.

B’ye krylmy ptach hluchoyi pivnochi nad muramy,
B’ye krylmy ptach i zazyra v vikno...
Zasnuv ves' svit, i lyudy splyat' davno...
A cholovik stoyit' za hratamy ponurymy
I dyvyt'sya v vikno –
U dirku chornu, v bezvist' neprohlyadnu,
Ni viddychu, ni ruchu, lysh zyvchyk na choli.
Tam des', tudy des', za chorne prostyradlo
Dumy i serce – bihom po zemli...
Ochyma choroblyvymy utik za kam’yanycyamy,
Brovamy neruchomymy kriz' nich zaletiv.
Tam des', tudy des' – z svobidnymy ptycyamy
Tam des' – de yun i de cvitin.

B’ye krylmy ptach hluchoyi pivnochi nad muramy,
B’ye krylmy ptach i motyl pryletiv.
Iz t'my na svitlo kriz' irzu prutiv
Zahnavsya, zahnavsya motyl zduru.
I zakrutyvsya v beznadiynim herci,
Ob dyvne svitlo polomyvshy zir.
V rozpuci b’yet'sya, trapyvshy u vyr,
Shaleno b’yet'sya ob puchyr, yak ob nabryakle bolem serce.
Nemaye vidhuku. Chyhaye nich bayduza,
Nabryakle serce marno zde porady...
Day ruku!.. Day ze ruku meni, druze!..
A ty lyubyv cey svit brechni i zrady.

Choho z toy ptach buntuye tak za muramy?
Choho z toy ptach tak krylamy ob hraty?
Tovaryshu, tovaryshu pochmuryi miy,
Nu, a yak my ne chochem umyraty?!
I my ne vmrem, nas ne zitrut' iz rubryky,
My ozyvem v strashnim vohni stychiyi.
My shche karatymem chamiv Mechem Respubliky –
Na misci lobnim – tam, bilya Sofiyi!