Ya dyvlyus' na zemlyu, vdychayuchy viter koznoyi krayiny.
Ya dyvlyus' v ochi brativ – my ydemo po odniy dorozi.
Ya dyvlyus' na krasu yich krayiny, i v mene zachoplyuye duch.
Ale v moyim serci naviky ye tilky odna zemlya.

Zemle moya, ya nazavzdy tviy,
I nishcho ne zmoze zminyty cych sliv,
I nishcho ne prymusyt' mene pokynuty dim,
Pokynuty dim moyich bat'kiv.

Dzerelo mohutnoho duchu, day syly meni zakinchyty biy,
Vodohray, zitry z mene krov moyich vorohiv!

Velych hir, ya yich bachu zavzdy,
I de b ya ne buv – vony vysoky,
Shvydkist' rik, shcho ne mayut' mezi,
Dzerela chystoyi vody.

Zoloti polya, kolos viz'my,
Maty zemlya, my – zerna tvoyi!
My budem micnity y dali rosty,
Shchob zachystyty tebe.

Ukrayina! Ty naviky zi mnoyu,
I nemaye na sviti krayiny takoyi.
Ya – nazavzdy tviy,
Ty – nazavzdy moya,
Do samoyi smerti ty – moya ridna zemlya!
Ukrayina!

Moye rodynne drevo roste v tobi,
I shchob ne stalo v moyemu zytti,
Ya zavzdy znayu, shcho ty zberezesh
Vohon moho zyttya.

Ta choho b ne stalo v moyemu zytti,
Rodyni y druzyam ty dopomozy.
Ya zavzdy znayu, shcho ty zberezesh
Vohon i yich zyttya!

Ukrayina! Ty naviky zi mnoyu,
I nemaye na sviti krayiny takoyi.
Ya – nazavzdy tviy,
Ty – nazavzdy moya,
Do samoyi smerti ty – moya ridna zemlya!
Ukrayina!

Ya – nazavzdy tviy,
Ty – nazavzdy moya,
Do samoyi smerti ty – moya ridna zemlya!