Lyublyu ne raz vertatys' do staroho taburetu,
de kilka knyzechok lezyt', zavynenych v hazetu.

Koly z-za neba vyrynaye nich nazustrich dnevi,
mov spomyn vyplyvayut' iz polyc' slova vyshnevi.

Slova, shcho pachnut' zytom, sinom, sonyachnymy dnyamy,
nadychani zemleyu ta naviyani vitramy.

Slova, shcho vymriyani u bezsonni, dovhi nochi,
koly strila natchnennya, vbyta v serce, yiddyu tochyt'.

Znykayut' rechi, rozvivayut's'sya dovkola stiny.
Tremchu nad knyzkoyu u vichnosti cholodniy tini.