Dyvlyus' ya na nebo ta y dumku hadayu:
Chomu ya ne sokil, chomu ne litayu,
Chomu meni, Boze, ty krylec' ne dav?
Ya b zemlyu pokynuv i v nebo zlitav.

Daleko za chmary, podalshe od svitu,
Shukat' sobi doli, na hore pryvitu,
I lasky u zirok, u soncya prosyt',
U svitli yich yasnim vse hore vtopyt'.

Bo doli shche zmalku zdayus' ya nelyubyi,
Ya naymyt u neyi, chlopcyuha prybludnyi;
Chuzyi ya u doli, chuzyi u lyudey:
Chiba z chto kochaye neridnych ditey?

Kochayusya z lychom, pryvitu ne znayu
I hirko, i marno sviy vik korotayu,
I v hori spiznav ya, shcho tilky odna –
Dalekeye nebo – moya storona.

I na sviti hirko, yak stane shche hirshe, –
Ya ochi na nebo, meni veselishe!
Ya v dumkach zabudu, shcho ya syrota,
I dumka daleko, vysoko lita.

Koly b meni kryllya, orlyachi ti kryllya,
Ya b zemlyu pokynuv i na novosillya
Orlom bystrokrylym u nebo polnuv
I v chmarach naviky ot svitu vtonuv!