I step vostannye nad rikoyu
Ordynec' miryav holovoyu...
Vse blyzche koni, lycya zli,
Schrestylys', skrehnuly shabli,
Pereplelysya iskry z krov’yu,
I znovu krykom Prydniprov’ya
Proshyv u zasi lyudolov.
Ta bisnuvalas' krycya znov,
Shypila krov, shypila pina.
Kozak vymoshchuvav dolynu
Chuzyns'kym trupom, yak umiv,
Yak vchyvsya v Sichi i v brativ
Na slavnim Doni u pochodi.
Ordynciv b’ye kozak vze v brodi.
Bere ordynciv perelyak:
– To ce shaytan!
Ce ne kozak!
Kozak vsmichnuvsya v dovhi vusa:
– Z shaytanamy ne vpershe b’yusya.
Uznaly, shcho take kozak,
Yakoho lyudy klychut': Mak. –
I znovu zbroya u dvoboyi
Dzvenyt' nad zbytoyu vodoyu,
I kvasyt' nelyudiv rika, –
Ne lomyt' syla kozaka.

Ta ot nadchodyt' chorna zrada:
Drantya, popychach skravsya zzadu,
Vin chynom – kat, dusheyu – had.
Uves' prodavsya za dukat.
Tychcem pidviv iuda zbroyu,
Ozvavsya postril nad rikoyu,
I na konya schylyvs' kozak.
– Propav kozak! Zahynuv Mak! –
Ordynci kynulys' do noho.
Kozak na nych pohlyanuv stroho:
– Ni, ne zahynuv ya, katy,
Pomiz lyud'my meni cvisty! –
Katy pidvodyat' vhoru zbroyu:
– Tviy cvit, zyttya vze za toboyu,
Kozache, zrobymo otak:
Shablyamy skryshymo na mak –
Ordynci voyina skryshyly,
Na zemlyu vpalo tilo bile,
I, nache zerno, proroslo,
A vlitku makom zacvilo...

Davno ordynciv i iudu
V moyim krayu zabuly lyudy,
Bo yichniy slid – strashnyi ukis
Travoyu mertvoyu poris.
A mak cvite viky v rozdolli –
V kosi divochiy i u poli.
A mak cvite!