De tvoya vpevnenist'? strilyay, rozplyushchuy ochi.
Ne osiday na dni, vze dni davno korotshi.
A ya v murashnyku provulkiv zablukayu...
Nash svit korobka, svit zorstokosti y vidchayu.

Tak ya vidchuvayu...
Tam, de serce, – irzaviyu...
V ochach moyich dvoyit'sya.
Strilyay! spyny ce, ne biysya.

De tvoya zvazenist'? ne kyday doli zbroyu!
Shche ne kinec', dostatno shansiv dlya heroyiv.
Vmyraly my ne raz, ni razu – voskresaly.
Prostyahuy ruky, shchob zemlya tebe vsotala...

De tvoya vpevnenist'? strilyay, ya ne zdryhayus'.
Pryishov, yak myshi tin, shcho svitlo zatulyaye.
Ty, yak lystok zohnylyi, do zemli prylypnuv –
I ya ne zertva bilshe, ya – tvoya provyna.