Zabuvayut'sya liniyi, zapachy, barvy i zvuky,
Slabne zir, hasne sluch i mynayet'sya radist' prosta.
Za svoyeyu dusheyu prostyahnesh oblychchya i ruky,
Ale vysoko i nedosyazno vona vidlita.

Zalyshayet'sya tilky vokzal na ostannim peroni,
Sira pina rozluky klubochyt'sya puchne i – ot.
Vze vona roz’yidaye moyi bezzachysni doloni
I ohydnym solodkym teplom napovzaye na rot,
Zalyshylas' lyubov, ale krashche b yiyi ne bulo.

V provinciyniy posteli ya plakala doky stomylas',
I brydlyvo rum’yanyi buzok zahlyadav do vikna.
Poyizd rivno ishov i zakochani mlyavo dyvylys',
Yak pid tilom tvoyim zadychalas' polycya brudna,
Zatychala, stychala banalna vokzalna vesna.

My pomrem ne v Paryzi, teper ya napevno ce znayu,
V provinciyniy posteli, shcho potom kyshyt' i sliz'my.
I tvoho konyaku ne podast' tobi zoden, ya znayu,
Nichyyim pocilunkom ne budemo vtisheni my.
Pid mostom Mirabo ne roziydut'sya kola pit'my.

Nadto hirko my plakaly i obrazaly pryrodu,
Nadto sylno lyubyly kochanciv soromlyachy tym,
Nadto virshi pysaly poetiv znevazyvshy zrodu.
Nam vony ne dozvolyat' pomerty v Paryzi i vodu
Pid mostom Mirabo okilcyuyut' konvoyem hustym.