"Ne rush moyich kil" – tak, za perekazom, movyv zanurenyi u rozdumy Archimed ryms'komu legionerovi, koly ryms'ke viys'ko vzyalo Sirakuzy.
NB: kolo dlya davnich hrekiv – ne tilky forma zapysu dumky, a y symvol cilosty ta suverennosty duchovnoho zyttya vzahali.

Ne rush moyich kil – moyi kola tobi ne nalezat'.
Hen-hen paroplavchyk iz morem zshyva neboschyl,
Potrochu shtormyt', i bezlyudniye plyaz. Pochynayet'sya nezyt'.
Zbyray rushnyky y parasoli – ne rush moyich kil.
Vony samopravni – yak v kamin vcilovani morem,
Ale i znykomi – piskom popid vitrom krychki...
Yak zavtra nash svit upade, mov Sodom i Homorra,
To vlasne tomu, shcho nad miru vynyshchuvav kil!
A ya svoyi dovho plekala (chovala, rostyla...) –
Az vreshti kriz' nych prostupylo, mov fosfor, rizkym,
Shcho – ni, ne buvayet'sya blyzche, niz tilo do tila,
U nashomu sviti!
Nikoly.
Ni v chomu.
Ni z kym.
Pry chim ze tut tilo?! O dzerkalo, chto cya kobita?..
A ty yiy smiyeshsya – mov zaraz hotovyi na skin,
I vse, shcho ya mozu naspravdi dlya tebe zrobyty, –
Kochaty tebe, yak pred Bohom i morem: ne rushachy kil!
Pro ce – vsi dereva i ptachy (lopochuchym lystyam!),
I ryby u mori, i zviri u poli – pro ce z:
Ne rush moyich kil! – bo nema v nych dlya tebe korysti,
Bo poza svoyimy – nichoho v zyttyu ne znaydesh!
O, znav-taky mudryi, shcho kaze, shcho tak zaharatav
Napasnyku v ochi – na dvadcyat' potomnych vikiv!..
I movlyu po-ellins'ky: "me mu tos kiklos tarate", –
Muzchynam,
Imperiyam,
Chasu:
Ne rush moyich kil.