Posiyala lyudyam lita svoyi, litechka zytom,
Prybrala planetu, poslala stezkam sporyshu.
Navchyla ditey, yak na sviti po sovisti zyty,
Zitchnula polehko – i tycho pishla za mezu.

– Kudy z ce vy, mamo?! – spolochano kynulys' dity.
– Kudy z vy, babusyu? – onuky bizat' do vorit.
– Ta ya z nedalechko... de sonce lyahaye spochyty.
Pora meni, dity... A vy vze bez mene rostit'.

– Ta yak ze bez vas my?... Ta shcho vy namyslyly, mamo?
– A chto nas, babusyu, u son povede po kazkach?
– A ya vam lyshayu vsi rayduhy iz zuravlyamy,
I sriblo na travach, i zoloto na koloskach.

– Ne treba nam rayduh, ne treba nam sribla i zlata,
Aby tilky vy nas chekaly zavzdy kray vorit.
Ta my z pererobym usyu vashu vichnu robotu, –
Lyshaytes', matusyu. Naviky lyshaytes'. Ne ydit'!

Vona posmichnulas', krasyva i syva, yak dolya,
Zmachnula rukoyu – zletily u vys' rushnyky.
"Lyshaytes' shchaslyvi", – i stala zamyslenym polem
Na cilu planetu, na vsi pokolinnya y viky.