Vid Kyyeva ide bahato dorih
Na pivden, na zachid do mist velykych.
U mandrivkach bachysh yaskravi krayevydy
I yak na vulycyach radiyut' dity.
A shche vid stolyci isnuye odyn shlyach,
Vede vin na pivnich, blukaye po lisach,
Pryroda niby vse bere u svoyi ruky,
I zabuty mozna, shcho isnuyut' dosyahnennya nauky.
Ta zhodom bachysh nad derevamy te,
Choho nemaye bilshe nide.
Vyrynayut' z pam’yati kartyny dytynstva –
Vulyci nevelychkoho ta zatyshnoho mista.
Nemaye tut derzavnoho kordonu,
Ta shlyach vede u zhublenu zonu.
Lyshe viter tam tuzlyvo spivaye –
Mynuli podiyi niyak ne zabuvaye.

Pryspiv:
Sered rozkishnych lisiv,
Sered bezkraynich poliv,
Stoyit' misto odynoko,
V nomu nemaye zovsim nikoho.
Pryp’yat'!

Chas tut mayze zupynyvsya,
Vidchuttya shcho v inshomu sviti opynyvsya.
Kartyna vyklykaye zachlyvi pochuttya:
Nemaye tut niyakoho zyttya.
Samotni stoyat' zytlovi budynky,
Splatyvshy bezlyuddyam za chyyis' vchynky,
Pokynuti vony riznymy lyud'my
Nadovho, naviky, nazavzdy.
Dytyachi sadky, budynky ta shkoly,
Stiny yich bachyly rizni lyuds'ki doli.
Teper ne pochuyesh tut radisnoho homonu,
Lyshe bachyty mozna pryrodu stomlenu.
Pam’yat' zberihayut' vulyci mista
Pro te, shcho kolys' tut trapylosya diysno,
Pro te, shcho bulo tut burchlyve zyttya.
Chto vynen, shcho v Pryp’yati dolya taka?

Pryspiv