Po boyu bulo kryk zatych
I strily prytychaly...
Toy vpav, a toy zyvyi ostavs',
A raneni vmyraly.

Proshytyi kuleyu lezav
Syn krayiv iz Uzhir’ya.
Pry nomu druh yoho klyanchav –
Oba syny Uzhir’ya.

"Vmyrayu, kaze – brate miy,
I svit mene proshchaye –
Na smert' meni vze vdaryv dzvin...
Do tebe pros'bu mayu.

Viz'my sopilku ta y zahray,
Zahray meni vostannye –
Nechay prysnyt'sya ridnyi kray
I molodist', kochannya".

I druh, schylyvshysya nad nym,
Sopilku vytyahaye –
Drozachym holosom sumnym
Zurlyvu pisnyu hraye.

I bachyt' ranenyi, mov v sni,
Usyu svoyu krayinu –
Dibrovy, hory ta lisy,
I step, i polonynu.

Ta nahlo druh pisnyu urvav
I dyvyt'sya na noho:
"Chy spysh, Vasylyu, chy umer
Za volyu lyudu svoho?"

Dyvyt'sya druh na Vasylya,
Pytayet'sya u noho...
Ta Vasyl vze skinchyv zyttya
Za volyu lyudu svoho.