Ne povernulys' korabli,
Vsi potonuly v dvoch synich moryach.
Slova-metelyky zletily,
Zalyshylys' na charivnych mistach.
Bezmezne pole – to yiyi dusha,
Ale chomu sumna vona, chomu sumna?
Koly sumuye – nemaye svitla v nebesach,
Sonce v chmarach, a kolys' vona

Pryspiv:
Kosy vidpuskala z litom,
Tancyuvala z soloveykom,
Zaspivala kvitiv pisnyu,
Zaplitala verbu i stoyala,
V vodu rozpuskala,
Travy kolychala,
Z vitrom rozmovlyala.

Veseli kvity sumuvaly
Za vesnoyu, chekala dusha,
Dumky plyvly vinkamy slidom
Za vodoyu v zabuttya.
Ya zablukav yiyi v lisach, polyach,
A potim svizym podychom z’yavyvsya na ustach.
I nevazlyvo chto tam buv na korablyach,
Znovu teplo, nareshti vona

Pryspiv

Ty zablukav v yiyi lisach, polyach,
A potim svizym podychom z’yavyvsya na ustach.
I nevazlyvo chto tam buv na korablyach,
Znovu teplo, nareshti vona

Pryspiv (2)