Za horamy, za lukamy v mori,
U hlybokomu smutku ta hori
Prozyvaye sloza.
I ne klychesh yiyi i ne chochesh,
Tilky shchastya i radist' prorochysh,
Ta ne vse tak buva.

Cya solena prozora kraplynka
Zapade i vyslyzne znov,
Tilky noyky i smutok zallye tvoye serce
I dushu i krov.

Pryspiv:
De more, tam chay splyat' tvoyi slozy.
De more, zakolyshut' i hrozy.
De more, tam chay splyat' tvoyi slozy.
De more, zakolyshut' i hrozy.

Ne dyvysya v bezodnyu ty temnu,
Yakshcho chorni kolory ne terpysh.
Ne potribno, oblysh.
Zacharuy sebe neba blakyttyu,
Svitlom misyacya, zolotom zyta –
Ce kolory svyati.

Tak i dumy tvoyi vse svitlishe
I lipshe, i lehshe staye.
Zasumuyesh, zaplachesh i znovu zradiyesh,
I lycho myne.

Pryspiv (3)