Ty chomu s'ohodni zrannya
Nevesela, Roksolano?
Chom ya usmishky ne bachu na lyci?
Chom u ochi sum zakravsya, –
Mylyi v inshu zakochavsya?
Ne sumuy – ne stilky soncya, shcho v vikni.

Pryspiv:
Roksolano, Roksolano,
V tebe lychko, yak rum’yana,
V tebe ochi, niby morya hlybyna.
Raz u nych ya podyvyvsya,
I naviky utopyvsya,
Tilky zal, shcho i zi mnoyu ty sumna.

Bachu mayesh v serci ranu,
Posmichnysya, Roksolano,
Chochesh, ya dlya tebe zirku dosyahnu?
Chochesh, pisnyu podaruyu?
Vse zroblyu dlya tebe, chuyesh?
Usmichnysya, ya proshu Tebe, molyu.

Pryspiv

Ne zurysya, bude inshyi
I harnishyi, i mylishyi.
A nevirnoho zabudesh nazavzdy.
Toz dovkola podyvysya,
Dobrym lyudyam usmichnysya –
Choch moroz, ta sonce klyche do vesny.

Pryspiv

Roksolana, Roksolana –
To taka charivna panna,
V neyi ochi, niby morya hlybyna.
Raz u nych ya podyvyvsya,
I naviky utopyvsya,
Zal, shcho c'oho ne pomityla vona.