Vona, yaka nosyla u serci pustelyu,
Odnoho razu vpustyla tudy doshch.

Vin yshov dovho – cilu zymu, vesnu, lito,
A na osin skinchyvsya.
I pochaly v neyi v serci
Cvisty lileyi.

Vona, yduchy po vulyci,
Natrapyla na noho,
Shcho dyvnym pohlyadom dyvyvsya
Pylno v ochi yiy...

Sonce bulo nyz'ko,
A vechir cholodnym...
Osin zahubyla ostanniy lystok
Vin hlyboko zitchnuv i znyk.

Lystya dovho kruzlyalo nad yiyi holovoyu,
I, sivshy yiy na plechi, promovylo:
"Vin pryide. Ty tilky chekay!
Vin shche pryide. Ty tilky chekay!" Viter vyrvav z kalendarya
Ostanniy den zymy
Pryishla vesna i pryvela
Z soboyu yoho...

Ale yiyi vze ne bulo –
Vona pomerla vid tuhy
Odnoho zymovoho ranku,
Z vyshyvanym rushnykom sobi na vesillya.