Ya ydu sered tiney vsima zabutych,
Tiney tych korabliv, shcho potonuly,
Kapitany davnich chasiv na chest' usich koroliv,
Znov vedut' svoyi korabli u poshuk rays'kych krayiv – z im’yam Boha.

Ya rozkynuv kryla ta zirvavs' u prirvu,
U pochmuru osin, kriz' cholodnu zlyvu,
A znesyli kryla ne pidnyaly tila,
Ta ne stalos' dyvo – znovu vpav u prirvu.

Ya ydu sered tiney, mov somnambula.
Viys'ka vbytych soldat, vsima zabutych.
Mirnyi ruch znivechenych til, pohlyad mertvych ochey,
Brudne pir’ya zlamanych kryl, dzvin irzavych mechey – viys'ko Boha.

Ya zirvavs' u prirvu, ta rozkynuv kryla.
Kriz' cholodnu zlyvu ya zletiv u nebo.
Ya spivayu pisnyu pro daleki zori.
Ya lechu do Boha, ya lechu do domu.

Ya ydu sered ruyin davnoho horya.
Do bezkrayich pustel mertvoho morya.
Chorni ikla spalennych mist – tin mohutnich krayin.
Ta provallya bratnich mohyl bezimennych cariv – ditey Boha.

Ya zaplyushchyv ochi ta rozkynuv kryla.
Roztulyvshy chmary, ya distavsya neba.
Ya zbyrayu zori u svoyi doloni,
Ya torkayus' soncya, rozmovlyayu z Bohom.

Roztulyvshy chmary, ya distavsya neba,
Ya zbyrayu zori u svoyi doloni.
Ya torkayus' soncya, rozmovlyayu z Bohom,
Ya, nareshti, doletiv...