Och, ce vze nezdolyme prahnennya
Novoho zdobuttya abo dosyahnennya –
Shtovchaye v spynu, tyahne vhoru!
I nache percem na sidnyci –
Vze y na misci ne sydyt'sya
I serce rvet'sya do bezkraynoho prostoru!
Vpade z dushi vazkyi tyahar
I krov solodka, yak nektar,
Bizyt' po venach, b’yet'sya v skroni!
Znykayut' vsi bazannya nyci,
Y nema niyakoyi riznyci
Kermo chy zbroya prosyat'sya v doloni!

Pryspiv:
Ty mayze na vershyni svitu!
Nu yak tut mozna ne radity?
Yak tut mozna ne radity?!
Zdayet'sya – poruch nebesa
I navkruhy taka krasa!
I navkruhy taka krasa!

Nichto ne znaye do puttya
Chy ce doroha, yak zyttya,
Chy ce zyttya, nemov strimka doroha!
Ta vsi my prahnemo pryhod
I podolannya pereshkod,
I kozen maye vlasne rozuminnya boha.
Shalenyi "krut'", motornyi "vert'",
I des' pozadu shkandybaye smert',
A des' poperedu – vohon nad vydnokrayem!
I bez vahan, i bez rozmov,
Lysh poruch druzba ta lyubov,
I v serci muzyka, shcho zavzdy v serci hraye!

Pryspiv