Vin tak dovho bludyv, shcho v kinci prybludyvsya do rayu,
Vidshukav u parkani yakus' nepomitnu diru,
I prylih pid kushchem, i vsmichnuvsya: "Lybon, pomyrayu...
A cikavo, shcho bude, koly ya i spravdi pomru?.."

Z tym sobi y zadrimav, zahornuvshys' v blahenku shynelyu,
Na dva rozmiry bilshu, podertu, z chuzoho plecha,
I prysnylos' yomu, shcho letyt' vzdovz yakohos' tunelyu
Do nesterpnoho svitla Toho, Chto v kinci zustricha.

Vin Yoho y ne vpiznav – bo i zvidky z bulo pam’yataty
Vsich, koho popry vikna vela prokurators'ka rat'...
Ale tam, v tomu syayvi, bula shche ta zmuchena Maty,
Posmichnulas' Vona: "Ty stomyvsya, Ahasfere, – syad'..."

I kolina naraz pidlomyla nebachena vtoma,
I odvichnyi udav znyav iz horla obiymy kilec'...
A Vona shepotila: "Spochyn. Ty teper uze vdoma."
Vin macnuv – i vpiznav pid soboyu sviy klyatyi stilec'.