O, ne ruchaytes', panno, ya ne prosto dyvlyusya na Vas,
Ya tvoryu Vash portret iz dribnych pocilunkiv oliyi,
Na moyim polotni zavmyraye skuyovdzenyi chas,
I pobachyt' vas Boh tak, yak ya lysh Vas bachyty vmiyu

O, ne ruchaytes', panno, bud'te tam, na otomu stilci,
Vin skrypyt' pid kotom, a pid Vamy prynyshk, nache mysha,
Tilky penzel zitcha u moyiy led' tremtyachiy ruci,
Ta nemov polotno pid mazkamy vhynayet'sya tysha.

I nemov polotno na molberty natyahnutyi chas,
Ne vytrymuye gruntu i farbu zyttya ne trymaye,
I vona oblita, nu a ya bachu Vas, tilky Vas,
I krim Vas v c'omu sviti dlya mene nikoho nemaye.

O, ne ruchaytes', panno, chay tam svit rozhanya sviy vizok,
V noho ye shcho vtrachaty, otoz chay yak vmiye vtrachaye,
Nu a ya shche ne kvaplyus' poklasty ostanniy mazok,
I vostannye pidnesty Vam chashku osinnoho chayu.

Ne ruchaytes', panno. A tym chasom portret ozyva,
Bila mahiya znakiv narodzuye Vashe oblychchya;
I, zabuvshy pro vse, ya shepchu neymovirni slova
Ti, shcho Vam ne posmiv, viddayu polotnu – vono blyzche.

O, ne ruchaytes', panno, vze ne dovho, ishche tilky raz,
Zovtyi penzlyk, mov pesyk, lyzne namalovanu mriyu,
Na moyim polotni zavmyraye skuyovdzenyi chas,
I pobachyt' vas Boh tak, yak ya lysh Vas bachyty vmiyu,

I pobachyt' vas Boh...