Ya ne znayu, shcho b to mohlo buty?
Zvidky v serci toy tryvoznyi sum?
I starenka kazka piv-zabuta
Vse ne yde, niyak ne yde iz dum...

U temnim antychnomu chrami torkneshsya kolon,
Tut chas rozchynyvsya u prostori, vse tak vidnosne,
Shcho raptom zabudesh, shcho to us'oho lyshe sosny,
I vyidesh, i tycho otochyt' tebe Vavilon...

I shche movchaznyi, shche ne skazano pershi slova,
Kotri nam s'ohodni nazavzdy opustyat' doloni,
I shche my – yedynyi narod u svoyim Vaviloni,
Do pershoho slova, dyva tvoyi, Boze, dyva...

A vchora lyshe nashi kelmy torkalys' nebes,
I podychy yanholiv nam loskotaly volossya,
I bulo tak blyz'ko, chy, moze, to tilky zdalosya,
Do samoho rayu, shcho tak nespodivano shchez...

I shcho b to zdavalos' slova nam do tych balachok,
Bulo nam, koly my z piv-pohlyadu vse rozumily,
Koly nashi ruky spivaly vid hordoyi syly,
I koznu cehlynu zdiymaly nenache smychok...

O, muzyko vezi, shcho strachu pidnyala yurmu,
Shcho nas ob’yednala v mohutnye milyonoholossya,
Shcho dala nam volyu, chy, moze, to tilky zdalosya,
Bo yak ze tak vyishlo, shcho my zbuduvaly tyurmu?..

Ya v эtoy muzike uslishal stranniy ton,
Ya эtot holos razlychu y v myllyone,
Rebenok plakal o velykom Vavylone,
Rebenok plakal y smeyalsya Vavylon...

Nas volnovala tolko prochnost' nashych sten,
K chemu ze zdat', chto mi voskresnem umyraya,
Nam ostaetsya polversti vseho do raya,
Lysh' pol-versti do hrandyoznich peremen...

Vot-vot pochuvstvuem mi krilya za spynoy,
Vot-vot uvydym v nashy holovi syyane,
Somknutsya steni эty s krishey myrozdanya,
Y kto ne s namy, tot na veky za stenoy...

Y kto ne ponyal nashey cely, obrechen,
Emu ne budet mesta v prazdnychnoy kolone,
Y krome trup nykto ne slishal v Vavylone,
Kak detskym holosom oplakan Vavylon...

Ostanniy raz my yshly syudy, Romale,
Koly potribni staly kovali,
Bo tut do neba vezu buduvaly,
Komus' zatisno stalo na zemli...

A ishly my zvidsy pershi, Romale,
Bo v storinkach rozhornutych dolon
Shcho Bozyi den tak vyrazno chytaly,
Shcho z vin buduye hordyi Vavilon?..

I my yomu na kartach vorozyly,
Zlyvaly visk i dychaly na sklo,
I my yomu prorokamy sluzaly –
A to zavzdy nevdyachne remeslo...

To z nyni my pryishly syudy, Romale,
Viddaty tin, stari svoyi borhy,
I rozpovisty shcho z my tut kuvaly,
Chto nam platyv za hraty y lancyuhy...

Ta vydno my spiznylysya, Romale,
Tut krayut' tyshu tilky kazany,
Ay... Hluzlyve nebo dyvyt'sya v provaly
Poroznich vikon dyvnoyi stiny...

Hluzlyve nebo dyvyt'sya v provaly
Nezryachych vikon dyvnoyi stiny...

Buzkom i plyushchem zarosta bozevilna stina,
Vitry y viky obhryzayut' ruyiny zuchvali,
Vse blyzche zemlya, a do neba vse dali i dali,
I tilky luna shche shepoche chyyis' imena...

Ta vze ne zhadaty koly i chto yich nosyv,
Usi rozbrelysya, nemov utekly iz polonu,
To tilky zdalosya, shcho pryvyd yakyis' holosyv
U temnim antychnim chrami, obnyavshy kolonu...

Ya ne znayu, shcho b to mohlo buty?
Zvidky v serci toy tryvoznyi sum?
I starenka kazka pivzabuta
Vse ne yde, niyak ne yde iz dum...