To bula ne vona – vkotryi raz, yak luna,
Rozcharovano ya povtoryav,
I slova ti prosti hovoryv ya ne tiy,
I pisni ne dlya toyi spivav.
Znov chastynu zyttya darma vykreslyv ya,
Darma vypyv tu chashu do dna.
Obirvalas' struna, to bula ne vona,
To bula ne vona, ne vona...

To bula ne vona i brodyv do pizna,
Potim dovho po techiyi plyv,
I ne tiy daruvav, i ne tu obiymav,
Ne dlya toyi na sviti ya zyv.
Chasom led' ne krychav, znov kohos' zustrichav,
Viryv – ye des' yedyna, odna.
Obirvalas' struna, to bula ne vona,
To bula ne vona, ne vona...

I u tlumi lyuds'kim rozdilyaye usich
Ta hlucha i bayduza stina,
A v kartyni zyttya tilky brud i smittya,
Rozmalovanyi shmat polotna.
Ta nadiya stara vse odno ne vmyra,
Lysh tryvozno brynyt', nache dzvin, –
Des' isnuye vona, yak daleka vesna,
I tverdyt' sobi: "To buv ne vin..."