Yshla divycya po vulyci
Ryp-ryp-slid pid chobitkamy.
Rum’yana yak polunycya
V chustci kosy koloskamy.

A za neyu snih nyshchechkom sobi yde, sobi yde.
I stezechku po slovechku do rozmovy klade.
Yshla divycya po vulyci
Ryp-ryp-slid pid chobitkamy.

– Rozpovid' meni, divchyno, chto ty i yak tebe zvaty.
De usya tvoya rodyna?
De tviy bat'ko i de maty?
Rozpovid' meni, divchyno, kudy ydesh, kudy ydesh.
Da u pleteniy torbyni sho nesesh, sho nesesh.
Ya za tak ne odcheplyusya.
Tak sho musysh odvichaty.

– Yak bahato budesh znaty tak na zavtra i roztayesh.
Im’ya moye take chudne. Skazu – ne zapam’yatayesh!
A usya moya rodyna to i ye ya sama.
Bo ni batechka ni nenky vze na sviti nema.
A torbyna – na chlibynu, bo v kysheni hryvnyu mayu.

– Chy pshenycya ne vrodyla, chy mukoyu ne rozzylas'?
Chy iz pichchyu posvarylas', chy na drova poskupylas'?
Chy v us'omu vynna kurka shcho yayec' ne dala,–
Sho ty chliba do praznyka ne spekla, ne znesla.
Chom idesh po chuzych lyudyach? – odpovid' meni na mylist'.

– I pshenycya urodyla i mukoyu zapaslasya.
Y kurka zara tak neset'sya yak she zrodu ne neslasya.
Ta ne znayu ya navishcho v tisti ruky misyt',
Yak za tuyu palyanycyu – lysh bulo b chym platyt'.
Chob ce ya, yak hroshi mayu, ta y kolo pechi b tovklasya!