I viter viye vid stolit',
krylatyi, vilnyi i nespynnyi,
i vchyt' svobody, tuhy vchyt'
za chyms' neznanym i nestrymnym.

I povtoryaye nam, prybytym,
u zryvach strachenych namarne,
shcho vze niyak zyttya spynyty
i shcho zyttya – ce ne kazarma.

Vody zyvoho sribla povni, splyat' krynyci lasky,
krynyci lasky vichnoyi, shcho muriv cych ditknulas'.
Vze bilshe lit choda yich ne vbyraye v lavr porazky,
ni forumu marnot ne budyt' metushlyvyi halas.

V cysterni nochi myyut'sya maybutni zori ranku,
pohruddya soncya z hryvy polum’yam v muzeyi nochi.
Vze iniy lit sriblyt' ruyiny. Mov po lanci lanku,
povilnyi viter pchaye chmary y cvili chas chlyupoche.

Pleche v pleche zaplivshys' tisno, ydut' kushchi hlodyny,
dzerela zeleni iz nadr zemnych, de klekotalo
chvylne zyttya bazariv, de royilysya chvylyny.
Na cvyntar zolotych monarchiy chmary tin upala.

Knyazna ekstazy – nich vede slova kaminnym hayem
miz lavry, de z lystkiv plyve muzyka tayemnyche
i soloveyko, brat zori, pro smert' sestry spivaye.
Trahichnyi viter na porozniy sceni svitu klyche.

De marmurovyi kin iz hryvy molokom zastyhlym
irzannyam tuznym nadaremne budyt' dalni Troyi.
Z ochey heroyiv zerno dz'obayut' bezdushni shchyhli.

Zachodyt' Zorelev za tin epochy zolotoyi.